Ostatnio tak spokojnie się w Afganistanie zrobiło że stopień dramatyzmu moich postów wyraźnie osłabł. Czekałem więc na koniec Ramadanu, bo miało się przecież tyle dziać, a tutaj dalej nic. Talibowie stracili werwę, bo w ostatnich dniach był tylko jeden zamach. Na drodze Kabul – Mazar-i-Sharif wysadzili zdalnie sterowaną bombę… zrobili to jednak w czasie kiedy na drodze nie było nikogo, więc jedyną ofiarą ataku jest autostrada. Jestem ciekaw jaką karę talibowie wymierzą temu kto tak genialnie odpadał ładunek.

Od czasu gdy moja szefowa wyprowadziła się do meksyku w pracy zrobiło się trochę mniej przyjemnie, zastąpił ją jeszcze tego samego dnia Amerykanin, który ma zupełnie inny styl zarządzania. Niby moje stanowisko zostało przesunięte i w tej chwili odpowiadam jedynie przed prezesem to i tak gościu próbuje swoje trzy grosze wrzucić co chwila, co staje się powoli irytujące. Rozglądam się więc za inną pracą, oczywiście dalej w Afganistanie, bo to przecież raj na ziemi.

Wyprowadza sprowokowała jednak jeszcze jedną rzecz. Do tej pory trzymał się głównie w dość hermetycznym kręgu znajomych i było mi z tym całkiem ok. Ponieważ jednak była ona głównym integratorem, jakoś od tego czasu moje życie towarzyskie trochę podupadło. Zanim to się jednak stało, przewidując jak wszystko może się potoczyć udało mi się poznać trochę innych ludzi, co owocuje jednak dopiero niedawno.

Dopiero teraz zacząłem więc zadawać się z większą ilością ludzi pracujących w różnych organizacjach międzynarodowych i dopiero teraz zacząłem dostrzegać że są w Afganistanie zupełnie różne światy które zupełnie się nie przenikają, a jeżeli już to w bardzo niewielkim stopniu.