Pisałem już wiele razy na temat tego jak się żyje w Singapurze. Wspominałem i te dobre strony i te nie najlepsze. Moim celem zawsze było pokazać jak najwierniej to jak kraj ten wygląda, jak tu się żyje i co życie tutaj oznacza. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać że to raj. Pod powierzchnią są zawsze jednak rzeczy które sprawiają, że pomimo trzech lat tu spędzonych, nie do końca czuje się jak w domu. Pytanie więc, gdzie mógłbym czuć się jak w domu, jeżeli jak w domu nie czuje się również w Polsce? Gdzie więc przeprowadzka wydaje się realna?

Na pewno w czasie podróży do południowej Europy zdarzyło wam się kiedyś próbować lokalnych winogron. W środku lata, wyciągnięte prosto z lodówki, ociekające słodkim sokiem są nieporównywalnie lepsze od tego co  możemy kupić w supermarkecie. Być może równać się mogą z nimi winogrona z waszej działki, jeżeli rosną w szczególnie nasłonecznionych miejscach. U mojej Babci winogrona zawsze smakowały raczej jak niedojrzały rabarbar, kwaśne tak że aż buzie wykręcało (ale inne owoce są pyszne, zwłaszcza maliny, pozdrawiam Cię Babciu 😉 )

Po dwóch latach od ostatniego wpisu zalogowałem się w końcu na bloga. Ku mojemu zdziwieniu uchował się tu wpis z Manili którego ani nie pamiętałem że napisałem ani nie opublikowałem. Poniżej więc kilka więcej słów o Filipinach a kawałek dalej co o tym myślę po dwóch latach.

Po spędzeniu prawie tygodnia w Cebu, wiem już że jeżeli tam wrócę to tylko z musu. Najprawdopodobniej właśnie tam pojadę, żeby przedłużyć wizę. Miasto zdążyłem całkiem dobrze poznać przez tych kilka dni, i życzę sobie w sumie żebym mógł je odpamiętać. Od ostatniego wpisu, po bezowocnych poszukiwaniach mieszkania, postanowiłem przenieść się jednak na mniejszą wyspę i tak wylądowałem na Siargao. Małej wyspie w południowo-wschodnim krańcu Filipin, znanej z najlepszych fal na świecie a tym samym będącej rajem dla surferów.

Po długiej podróży przez Hong Kong dotarłem w końcu do celu, jeśli tak to można nazwać mojej podróży. Na Filipinach zostanę przez odrobinę więcej czasu, miesiąc, dwa a może sześć. Pierwotny plan zakładał znalezienie miejsca w Cebu, trzecim największym mieście Filipin, na razie jednak zastanawiam się czy to aby najlepsze rozwiązanie

Pobyt w Hong Kongu z całą pewnością uświadomił mi jedna rzecz. Nie można w pełni wierzyć w to co widzi się na filmach, gdzie miasto to zawsze pełne jest ulicznych sprzedawców, budek z jedzeniem i riksz przewożących pasażerów. Oczywiście nie jestem na tyle naiwny żeby oczekiwać tego wszystkie w dzisiejszych czasach. W końcu nie jest to skansen dla turystów, ale żywy miejski organizm i jedno z ważniejszych centrów finansowych świata.

Jak juz może niektórzy wiedzą postanowiłem rozstać się z Afganistanem na dłuższy czas (o ile nie na zawsze). Po miesiącu przerwy w domu –  która swoją drogą była bardzo miła –  postanowiłem, że dłużej jednak na miejscu usiedzieć nie mogę i wyruszyłem w dalszą drogę. Tym razem w zupełnie innym charakterze, nie jadę na dobrze płatną posadę, razem z kolega  postanowiliśmy sprawdzić na ile nasze pomysły mają szansę na sukces w realnym, biznesowym świecie.

Drugiego dnia wyprawy do Bamyan w Afganistanie  pojechaliśmy zobaczyć oddalone o 60 kilometrów jezioro Band-e-Amir. Podobno najgłębsze w Afganistanie i jedno z głębszych na świecie, tak głębokie że nikt tak nieprawdę nie wie jak głębokie może być. Słyszałem co prawda, że zostało ostatecznie zmierzone i ma około 200 metrów głębokości. Jeżeli jednak spytać przeciętnego Afgańczyka, ten powie że to niemożliwe bo jezioro jest tak głębokie że się go zmierzyć nie da.

Skończyły się moje radosne spacery, wczoraj się dowiedziałem że mam zakaz chodzenia gdziekolwiek pieszo. Okazuje się że byłem obserwowany przez ochronę, i ostatecznie moje postępowanie tak bardzo nie przypadło do gustu szefowi ochrony że w trosce o moje bezpieczeństwo zadenuncjował do wyższej instancji że wychodzę sobie na piechotę bóg jeden wie gdzie ( a właściwie to Allah). Miałem więc pół godzinną pogadankę o bezpieczeństwie w Afganistanie, musiałem się pokajać i przysiąc że więcej tego nie zrobię.