Dzisiaj w końcu wybrałem się na pierwsze poważne zwiedzanie kabulu i to w całości na piechotę. Kiedy wróciłem do domu wydawało mi się że zwiedziłem całe miasto wzdłuż i wszerz, potem nałożyłem trasę wycieczki na mapę (link na końcu) i wygląda to tak jakbym odwiedził 1/10 miasta albo jeszcze mniej. Na mapie kabul wydaje się mniejszy niż jest, a może to słońce sprawiło że tak ciężko się chodzi. Na pewno na następny raz potrzebuje wygodniejszych butów i kremu z filtrem, jakiegoś nakrycia głowy, a do tego przede wszystkim muszę w końcu się zaopatrzyć w lokalny strój, bo jednak ubieranie się w spodnie i t-shirt sprawia że ludzie się gapią. Plan na następny raz to więc wtopić się w tłum.

Dzisiaj po raz pierwszy zdecydowałem się na samodzielną pieszą wycieczkę do supermarketu. Brzmi zabawnie, ale zanim poszedłem musiałem długo się zastanawiać czy powinienem, czy to wypada i czy aby na pewno wrócę. Od samego początku jak tu przyjechałem słucham tylko ciągle tym jak tu jest niebezpiecznie, jak nieodpowiedzialnie jest samemu chodzić po ulicach. Pierwsza rada jaką dostałem od szefa to żeby nigdzie nie wychodzić, najlepiej siedzieć w domu gościnnym i trzymać się z dala o wszystkiego co się rusza.

Dzisiaj minęły dwa tygodnie od kiedy jestem w Afganistanie i niby nie jest to żadne wielkie wydarzenie, ale ja czuje że jest. Czas mija mi tutaj niespodziewanie szybko, właśnie zorientowałem się że jestem tutaj już kilkanaście dni, a wciąż wydaje mi się jakbym przyjechał wczoraj. I to pomimo tego że w pracy mam wrażenie że czas ciągnie się jak guma. Zwłaszcza wtedy kiedy dziesięcioletni laptop na którym ma przyjemność pracować ładuje coś przez pół godziny nie mówiąc mi kompletnie co.

Dzisiaj z koleżanką z za ściany odkryliśmy że na dachu mamy duży taras z którego możemy korzystać. Właściwie to nie odkryliśmy a sobie przypomnieliśmy bo o jego obecności wiedzieliśmy od dawna. Jednak ponieważ dzisiaj jest sobota (czyli w normalnym świecie czwartek) a pogoda jest znakomita, świeci słońce a powietrze ma 25 stopni, wyjątkowo dawało się we znaki siedzenie w zamkniętym pokoju i robienie niczego. Ponieważ dzisiaj jest sobota, zgodnie z rodzinną tradycją zacząłem dzień od sprzątania i muszę powiedzieć że zaskoczyła mnie ilość kurzu która uzbierała się w przeciągu tygodnia. Ponieważ mam z pokoju wyjście na wspólny balkon, pomyślałem sobie że fajnie byłoby również móc czasem wyjść, więc i balkon próbowałem sprzątnąć. Skończyło się na ogarnięciu kilku kafelków tak żebym miał gdzie stopę postawić . A czemu tak? Myślę że będzie to widać na załączonym zdjęciu.

No więc na grilu w końcu byłem, jednak grila tam wcale nie było. Było za to bardzo dobre jedzenie, i kilka rzeczy które w Singapurze kosztowałyby więcej niż trufle, czyli na przykład żółty ser 😉 impreza była więc bardzo udana. Poza tym był też alkohol i głośna muzyka, co w połączeniu z całkiem sympatycznym otoczeniem i super ludźmi dało naprawdę udaną zabawę. Towarzystwo jak to zwykle w odległych miejscach bywa, było mieszane. Był Meksykanin, Argentynka, Kolumbijczyk, Rumunka i oczywiście jak zawsze za granicą trójka polaków. Razem ze mną więc dało to czworo.

Powoli zaczynam rozumieć co miała na myśli koleżanka mówiąc że jest tu jak w więzieniu. Siedzę w swoim pokoju, obejrzałem już film, dwa odcinki serialu, zjadłem śniadanie i obiad (przyniesione do pokoju) pograłem trochę w grę i nie bardzo wiem co z sobą zrobić dalej.

Udało się, nareszcie dojechałem i nawet zdążyłem się wyspać. Mam nadzieję że dzięki temu będzie bardziej obiektywie. Podróż przebiegła bez większych problemów. Jednak kilka się zdarzyło. Na lotnisku w Singapurze musiałem tłumaczyć się dlaczego jadę do Afganistanu, pani przy czekinie nie chciała mnie puścić twierdząc że muszę mieć wykupiony bilet powrotny, co na miejscu w Afganistanie okazało się być nieprawdą, nikt takiego biletu nie wymaga. Musiałem więc pokazać kontrakt, a pani po konsultacjach z kierowniczką w końcu mnie puściła.

W momencie gdy to piszę siedzę w Singapurze patrząc na zachód słońca i zastanawiając się jak będzie wyglądać życie już za 24 godziny. Z jednego z najbogatszych krajów świata, z którym miałem szczęście spędzić ostatnie pół roku, przenoszę się do kraju w którym jeszcze niedawno toczyła się wojna i który cały czas jeszcze o tej wojnie nie zapomniał.